درباره من
«فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَکِینَتَهُ عَلى رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ...»
سوره فتح آیه 26 ـــــــــــــ
از فروردین 10 روزی نگذشته بود که زیر باران همیشگی شمال ، نزول اجلال کردم!!
شدم سین هشتم سفره جنگل و دریا ...
سینی که تنها صفتش "آرامش" بود و تنها چیزی که نداشت ، اتفاقا همان "آرامش"!
از همان اول حیاط بازی بچگی هام صحن های بی انتهای حرم بود و همبازی هام کبوترها ...
چند وقتی هم این اواخر مهمان انار و زعفران و ستاره بودم ...
کویر "شاعر" که نه ، دیوانه ام کرد و پس فرستادم به همان جایی که بودم ...
همین.
در ضمن استفاده از مطالب تنها با ذکر منبع و نام نویسنده مجاز است .در غیر اینصورت "پیگرد قانونی" را نمیدانم ، اما " گناه" ،،، حتما دارد!
شعر ها و دست نوشته های سکینه تاجی
ادامه...
بی خیال
تقدیم به شرقی ترین الهه ی شبهای ستاره ای کویر
اگر امشب به وادی سخن های من بیایی
چیزی جز گله نخواهی شنید...!
اما می دانم ، فردا که شود
باز هم بی خیال از همه چیز
ساده تر از همیشه
دوست داشتنت را ازسر میگیرم !
میلاد یک الهه
به مناسبت 28 خرداد
روز میلاد عزیزی که همیشه برایم عزیز میماند، حتی اگر از آن من نباشد
تولدت مبارک ... ای همه عشق ... ای همه ...
برای م.ط
سحر از رایحه ی عطرِ بهاران سرشار
جامِ گل از میِ شبنم لبریز
و بلندای حضورِ خورشید
جوهرِ زرد به آبینه ی پهناورِ دریا می ریخت !
و افق از گره آبی وزرد چه فسون ها که نکرد!
- صبحِ زیبای بهارینی بود –
باری امروز پس از مدت ها ،
آن بهارین صبح تکرار شده است !
و من از پنجره ی سبزِ امید
شعرِ بی قافیه یِ « عشق » و« زمان » و « هدف » و « ثانیه » را
به جهان می خوانم
در رگِ شعرِ من امروز فقط
شادیِ « آمدنت » می جوشد !
و به این علت من ،
هرچه "اندوه " و "غم" و "غصه" و "تنهایی" را
دور خواهم کرد از این شعر عظیم ...!
این فقط شعر ی نیست
که زبانم گفته !
همه احساسم را واژه واژه به سخن آوردم !
امروز ، روزِ میلاد و جوانه زدنِ هستیِ توست
و در این روزِ بزرگ ، روحِ من پرواز خواهد کرد تا
خبرِ آمدنت را به همه عالمیان مژده دهد ...!
شبی
برای "م.ط" به یاد شبی که نبود ...
امشب
هوای این شهر
خالی از نفس های توست .
و اتاق ، دوری تو را با پنجره درد دل میکند
تو نیستی و حتی آسمان هم امشب
نبودت را فریاد می زند.
و چه غمگین می بارد ...
همانند چشم های من
امشب که نیستی
من هوای بدون حضور تو را تنفس می کنم
و زنده ماندن بی تو چه زنده ماندن دردناکیست !
...
امشب
نبض تو در رگ شهر دیگری می زند
و تو در رودی دیگر در جریانی
- خوشا به حال ماهیان آن رود -
ولی درهر کجایی
زودتر بیا
که ماهی تنگ دلم بی قرار توست!
پنجره
پنجره
من چه آرام امشب زورقِ وسوسه ی پنجره را می بینم
که مرا می خواند
باز امشب رازی ، پشت این پنجره پنهان شده است
پشت این پنجره چیزیست که افسون شده با ظلمتِ شب
کاش ازین پنجره پیدا می بود :
رقص آب و پرش مرغابی
گریه ی ابر ولی ،
خنده ی سرخ ِ گلی سرخابی
وزش ساده ی باد ، لرزش شاخه ی بید !
کاش ...
کاش اینان همگی پیدا بود
کاش این پنجره راهی به ترنم ها داشت !
من فقط لغزش آرامش را
لب این پنجره حس خواهم کرد ..!
لب این پنجره ای کاش شود
بغلی نغمه ی آرامش کاشت ...!
برای مردی که خواهد آمد
دیگر سرانگشت خورشید ، که صبحدم به شیشه پنجره می خورد
آدمیان را از خواب شب بیدار نمی کند
حال دیگر ، پرده های تیره ی تجمل
حائل میان آدمیان و خورشیدند !
..
زمانی افق دمیدن خورشید سپید سپید بود
و سرشار از زمزمه ی سکوت...!
و اکنون چه نادانند آدمکان آهنی عصر آهن
که می پندارند افق سپید گذشته را
بارنگِ سرخ خون و رنگِ تیره ی دود
رنگین و زیبا کرده اند
..
زمانه دیگر ، زمانه ی رسیدن کوه ها به یکدیگر
و نرسیدن آدم ها به هم است ...!
و «محبت» را سر پنجه ی «سیاست» سال هاست که به خاک سپرده
و کسی نفهمید ، این دفینه ی با ارزش
در کجای قبرستان زمان دفن شد ؟؟...
..
و من می دانم که عاقبت ، «کسی خواهد آمد»
و به جای درخت های آهنی ، «شاخه ی نور» خواهد کاشت
و سیاه ترین شعر های سپیدمان را
به مهمانی غزل های شکفته در عطر باران خواهد برد!
سیاه - سپید
سیاهی همیشه هم بد نیست ...!من در لابه لای سیاهی این شبها
به این ترانه های سپید رسیده ام .
که «فردا» را
خیلی زودتر از آنکه خورشید طلوع کند
به اتاقم می آورند
بی تپش
غزل از رایحه ای سرد چنان سرشار است
چون تو ، کز سردی ایام چنان لبریزی !
و دلم از تپشی گرم چنان مانده تهی
چون همان جام تهی مانده ای از باده مست ...!
بوی ...
لحظه ی آخر بهم گفت :
« نامرد...! حرفات خیلی بوداره !»
و رفت ...
و من هنوز دارم فکر می کنم که از حرفای من به جز بوی گلهای رزی که هر روز می خریدم چه بوی دیگه ای میومد ؟
یادم نرود...
نمی شود تو را ز خاطر برد ...
اما من کنار همه ی خاطراتِ با تو بودنم
یک علامتِ ضربدر قرمز گذاشته ام
که یادم نرود می خواهم تو را از یاد ببرم ...!
سارا.ت
بیا و ...
میدانم که خواهم رفت و نخواهم ماند
پس تو را به حرمتِ سکوتِ بال ِ قاصدک قسم
بیا و اندکی بیشتر کنار خاطره هایم بنشین
تا فردا روز اگر وقت شد و گذری به خاطره ها کردی
به یاد بیاوری که کسی ، روزگاری ، به خاطره ی تو زنده بود ...!!
سارا.ت
الهه شرقی نام توست
زاده ی کویری و از نسل آفتاب
تازه می فهمم تعجبی ندارد که دستانت همیشه گرمند !
تو ، دختر کویری ، الهه شرقی نام توست !
ببخش که من به اشتباه نام تو را بر خود نهاده ام !
سارا.ت
راز...
چه عجب ها که از این مردم بیگانه ندارم ...!
و چه رنجی و عذابی ز کسی
که برای منِ بیچاره و در مانده وشوریده و بی کس
بود چون هم نفسی ...
دارم از چرخ گله
و از این مردم ِ نامردم ِ بسیار غریب
که بدزدند عصا از کور و
بدهند غمزه به عشاق
ولی ...
گلِ لبخندِ دولب را به صد شوق و به صد مهر
بسپارند به یک دشمن خونخوار و دو رو
که زند دشنه ای از پشت و
زند بوسه و گلخند به رو
آری ... آری
گله دارم از تو
از تو که عمرِ دو چشمت بر من
چون تمام عمر ِ
یک گل رازقی کوچک بود
بار ها گفتم و صد بار دگر می گویم :
که دلت با دلِ من صاف نبود
بعد از آن لحظه ی آخر
و پس از وقتِ وداع
رفتی و من به تمنّای وصالِ تو یگانه
نه یکبار و نه ده بار و نه صد با ر ...
بارها خیره به راهی که تو رفتی و نرفتم
ذکر ها گفتم و فریاد زدم زمزمه را
که چرا چشم خمار و سر بیمار تو همچون
آن چشم خمار و سر بیمار سر آغاز نبود؟!...
بارها گفتم و بار دگری می گویم :
دوستت دارم ...!
اما ...
افسوس که تو را یارای
درک و فهمیدن این راز نبود...!
سارا.ت
سکوت
از همیشه صادقانه تر سکوت می کنم
و با صدایی نا رساتر از سکوت
سکوت را به میهمانیِ سکوت ِزبانم دعوت می کنم
به این امید که این سکوت بشکند ..... ناله کند ......... تا خالی شود ...
تا دیگر کسی نگوید ، سکوت یعنی بسته شدن ،
سکوت یعنی سکوت ...
چقدر دیگران سکوت را بد معنی میکنند
...
من میگویم : سکوت یعنی :
دنیا دنیا حرفِ خالی از جمله و کلمه میانِ چشمِ من و تو !
سکوت یعنی خودِ تو ، خود ِ من ، سکوت یعنی ما
سکوت یعنی خاطرات مرده
سکوت یعنی تو فراموش میکنی ، من به یاد می آورم
سکوت یعنی خوابیدن ِذهنِ تو ، بیداریِ بی جای ذهنِ من
به اینجا که رسید ، میفهمم اشتباه کرده ام ؛
سکوت یعنی همان چیزی که همگان میگویند ؛
سکوت چیزی غیر از سکوت نیست !!
سکوت ، یعنی سکوت !
سارا.ت
یک دلنوشته شبانه
هنوز بعد از این همه مدتهمه چیز اینجا بویِ خیس شعر تو را می دهند ...
.... و حتی بوی تو را
انگشتانم ....
بوی نوشتنت را می دهند.!
دفترم .....
بوی نگاهت را می دهد !
- وقتی با شوق به نوشته هایش نگاه میکردی ... –
و تلفن بعد از این همه مدت
هنوز هم بوی صدایت را میدهد .
...
...
تو در وجب وجب زندگی من
خاطرت را جا گذاشتی !! ...
به هر چه نگاه کنم تو را به یادم می آورد.
...
...
من به خودم هم نگاه کنم
یاد تو می افتم ...
پس چرا انتظار داری فراموشت کنم ؟؟؟؟
چطور ؟؟؟؟؟
آغوش مرگ ...
« عاقبت خواهم مُرد »
و تنِ خسته ی من در دلِ سردِ کفنم خواهد خفت !
سال ها می گذرد ... وزمان ، نام مرا ؟، یاد مرا
از همه ی خاطره ها خواهد شُست ...!
باز می اندیشم :
بعد مرگم آیا ، این زمان ، خاطره هایم را هم
از کتاب و ورقِ ذهنِ تو هم خواهد شست ؟
گاه فکرم این است :
- و از این فکر بسی می خندم -
دوست دارم روزی ، که مرا مرگ در آغوش گرفت
وبخواهند که جسمم به دلِ خاک سپارند و رهایم بکنند
تو بیایی و دمی ، جسمِ بی جانِ مرا تنگ در آغوش کشی ...
خنده ام می گیرد ...!
من توقع دارم ، تو که اندازه ی یک قافیه وسعت داری
نه به اندازه ی هق هق بلکه ، کَمَکی گریه کنی ...
خنده دار است عزیز ... خنده دار است بسی ...می دانم .!
« می دانم عاقبت خواهم مرد »
عاقبت بادِ زمان ، خاکِ آن خاطره ها را حتی
از سَرت خواهد برد ...
می دانم ...
سارا.
رفت...
همه ...
من تو را مثل نفس در قفسِ بودنِ خود حس کردم
و هر آنجا که بگویم تو در آنجا هستی !
همه وقت ، همه جا ، همه ی ثانیه ها پر ز تجلّی توأند !
دفتر آبستنِ تکرار ِتو در واژه ی بی مهری هاست
همه چیز و همه کس واژه ی رفتارِ تو را از حفظ اند
مثلاً ابر چه زیبا فهمید که تو از آمدنش خوشحالی ...!؟
و از آن شوق گریست ... تا تو آرام بخندی بر من !
کاش اینجا بودی ...
در نبودت اینجا ، همه ی روزنه ها لب به سخن وا کردند
وشب از نقطه ی تاریکی خود با من گفت .
و هوای خنک و سردِ اتاقم از من مزه ی عطرِ تو را می پرسید.!
همگی حرف زدند ، همگی پرسیدند
و من آهسته فقط زیر لبم می گفتم :
« رفت او دیگر ...رفت ...!»
سارا
باید ساخت...
ساختن
قافیه نزدیک است
غزلی باید ساخت
و به اندازه ی پروازِ کبوتر باید
نور از باغچه ی زنبق چید !
تا رسیدن به حریر ِنفسِ صبح و بیداری خورشید
غرق می باید شد در دلِ برکه یِ خواب
تا که اندیشه کمی ، خستگی از تنِ خود دور کند
در سرآغازِ طلوعِ یک صبح ،
بذرِ پر حاصلِ دیدار بکاریم
و با قاشق ِامیّد غذایش بدهیم ...!
و چه خوب است تبسّم بنگاریم به لوحِ صورت
تا که جاوید بماند این لوح !
تُنگِ ماهی تَنگ است
حوضکی باید ساخت ، تا که ماهی در آن ، فکرِ دریا بکند !
فاصله بین دو دل ، بین دو چشم
فاصله بین دو دیدار ، دو پندار ، دو رفتار
دور است ... بسی دور...
جاده ای باید ساخت ...!
قافیه نزدیک است
غزلی باید ساخت...!
سارا.ت