رفت...

          همه ...     


                  من تو را مثل نفس در قفسِ بودنِ خود حس کردم


                     و هر آنجا که بگویم تو در آنجا هستی !


                     همه وقت ، همه جا ، همه ی ثانیه ها پر ز تجلّی توأند !


                     دفتر آبستنِ تکرار ِتو در واژه ی بی  مهری هاست


                      همه چیز و همه کس واژه ی رفتارِ تو را از حفظ اند


                      مثلاً ابر چه زیبا فهمید  که تو از آمدنش خوشحالی ...!؟


                       و از آن شوق گریست ... تا تو آرام بخندی بر من !                        


                                                      


                             کاش اینجا بودی ...


                              در نبودت اینجا ، همه ی روزنه ها لب به سخن وا کردند


                              وشب از نقطه ی تاریکی خود با من گفت .


                              و هوای خنک و سردِ اتاقم از من مزه ی عطرِ تو را می پرسید.!


                                                      


                                   همگی حرف زدند ، همگی پرسیدند


                                   و من آهسته فقط زیر لبم می گفتم :


                                   « رفت او دیگر ...رفت ...!»


    سارا

باید ساخت...

        ساختن

                        قافیه نزدیک است

                                   غزلی باید ساخت

                        و به اندازه ی پروازِ کبوتر باید   

                                   نور از باغچه ی زنبق چید !

 

                        تا رسیدن به حریر ِنفسِ صبح و بیداری خورشید

                              غرق می باید شد در دلِ برکه یِ خواب

                                  تا که اندیشه کمی ، خستگی از تنِ خود دور کند

 

                          در سرآغازِ طلوعِ یک صبح ،

                            بذرِ پر حاصلِ دیدار بکاریم

                                     و با قاشق ِامیّد غذایش بدهیم ...!

 

                             و چه خوب است تبسّم بنگاریم به لوحِ صورت

                                      تا که جاوید بماند این لوح !

                         

                              تُنگِ ماهی تَنگ است

                  حوضکی باید ساخت ، تا که ماهی در آن ، فکرِ دریا بکند !

 

                         فاصله بین دو دل ، بین دو چشم

                        فاصله بین دو دیدار ، دو پندار ، دو رفتار

                                    دور است ... بسی دور...

                                        جاده ای باید ساخت ...!

 

                               قافیه نزدیک است

                                     غزلی باید ساخت...!                   

سارا.ت

راه سحر

 راه سحر          

            و چه اندازه دلم

            به افق های شب تیره ی خود نزدیک است !

            و شب تیره ی من آیا باز

            در سحرگاهِ غروبی دیگر

            صبح را خواهد دید ؟

 


            باز شب شد ولی من می دانم

                                    که فقط ،

            «دو قدم مانده به صبح»

            ولی افسوس قدم های شبم

            که بسی سنگین است ...

            که بسی طولانی است

            راهِ کوتاهِ رسیدن به سحر را

            باز طولانی و خسته

            باز نالان و شکسته

            طی خواهد کرد...

 


            صبح باز هم دور شد

            باز من ماندم و این تیره گی ِ دور از صبح...


            باز من ماندم و یاد ترِ تو

            در مسیر راهی که فقط

             دو قدم فاصله دارد با صبح.


سارا.ت