آن سلام های بی خداحافظ

    وقتی که اردیبهشت

      بهار چشمان تو را گریه می کند 

      هوای غریب هزار پاییز

      رونق می دهد به قارقار کلاغانی که

       انجماد مغزمرا پرسه می زنند .

   دلخوشی مرگ آوریست

      مرور بی قراری عصر های آمدنت 

      در این غروبهای بی مهمان ...

    چه کنیم که  پاییزمان

      برای سفره بهار

      تره ای هم سبز نکرده است!

    اینهمه دیوار پیش رو

       اینهمه تکرار پشت سر

       عاقبت کدام سلامیست که بهم نداده ایم ؟