رفت...

          همه ...     

                  من تو را مثل نفس در قفسِ بودنِ خود حس کردم

                     و هر آنجا که بگویم تو در آنجا هستی !

                     همه وقت ، همه جا ، همه ی ثانیه ها پر ز تجلّی توأند !

                     دفتر آبستنِ تکرار ِتو در واژه ی بی  مهری هاست

                      همه چیز و همه کس واژه ی رفتارِ تو را از حفظ اند

                      مثلاً ابر چه زیبا فهمید  که تو از آمدنش خوشحالی ...!؟

                       و از آن شوق گریست ... تا تو آرام بخندی بر من !                        

                             کاش اینجا بودی ...

                              در نبودت اینجا ، همه ی روزنه ها لب به سخن وا کردند

                              وشب از نقطه ی تاریکی خود با من گفت .

                              و هوای خنک و سردِ اتاقم از من مزه ی عطرِ تو را می پرسید.!

                                   همگی حرف زدند ، همگی پرسیدند

                                   و من آهسته فقط زیر لبم می گفتم :

                                   « رفت او دیگر ...رفت ...!»

    سارا